Saan Napupunta Ang Pera

Now is the thirty-second Sunday in Ordinary Time sa Church and the Gospel for today is from Mark 12:38-44 which is tungkol sa isang balo na nagbigay ng barya sa simbahan, subalit para kay Hesus, sya ang nagbigay ng pinakamarami sapagkat ang ibinigay nya ay ang kanyang buong kabuhayan hindi katulad ng mga mayayaman na ang ibinigay lamang ay ang labis sa kanilang kayamanan.

Naka 2 misa ako today coz walang choir sa chapel kung saan kami nagpra-praktis every Friday ng kanta para sa misa. Nagkataon na si Father Almer Panes ang Pari na nag misa for both kaya tumatak sa akin ang kwento nya ...

Nag usap-usap ang mga pera at kanilang napag kwentuhan if saan sila usually napupunta.

Coins: Alam nyo, madalas kaming napupunta sa simbahan. Inilalagay kami normally sa alkansya at iniaalay sa misa sa 4th Sunday of the month.

P 20 at P 50: Kami rin, madalas din kami napupunta sa simbahan. Kami ang normal na inilalagay sa boslo pagdating ng offering.

P 100: Buti nga kayo, madalas napupunta sa simbahan. Ako eh madalas napupunta sa palengke. Ako ang ipinambibili ng mga tao ng lulutuin nila na  pagkain.

P 200: Maswerte kayo kesa sa akin, Kayong barya, P 20 at P50.. madalas kayo sa church at ikaw naman P 100, at least nakakapagbigay lakas ka sa katawan ng mga tao.. ako eh madalas sa binyagan lang lumalabas. Inilalagay ako sa sobre para ibigay sa inaanak.

P 500: Mas maswerte pa rin kayo sa akin. Ako  eh madalas lang ginagamit pag ang mga tao ay pupunta sa mall or sa casino. 

P 1,000: Lahat kayo at mas maswerte kesa sa akin kase ako ang pinaka bihirang gamitin ng tao. Madalas lamang akong nasa pitaka at ako rin ang ipinapasok sa bangko.

------

Kagaya sa kwento, ang madalas na ibinibigay ng tao is ung excess lang nila which is the barya. 

Hindi naman sinasabi ng Diyos na kagaya ng babaeng balo, ibigay din natin lahat. What He is asking lang is to give kung ano ang nararapat - kung ano ang maibibigay natin na maluwag sa ating kalooban.

What is my WHY?

Last November 6, 2015, I attended the 1st ICF International Coaching Summit held at Marriot Hotel in Pasay.

Mahilig akong umattend ng event kase marami akong natutunan. This year nga ilang local at International events held in the Philippines na ang ang aking na-attendan pero sa lahat, itong ICF coaching summit ang pinaka tumatak sa akin. Why? Kase hindi lang nito na feed ang aking mind, na touch din nito ang aking heart.

Ang pinaka bet ko is the last talk with the topic "Transformational Skills for Changing Time ni Eileen McDarg specially ng sabihin nya ang mga katagang "If you lost your WHY, you lost your way"

Ng banggitin nya ito, bigla akong napaisip... Why... what is my reason nga ba to live? Parang patalastas lang ng nescape ...Para kanino ako bumabangon?

Ang nakaraan...
Dati, bumabangon ako para sa pamilya ko...Namatay kase ng maaga ang dad ko at ako ang panganay kaya need ko na tumulong coz nag aaral pa ang aking mga kapatid. Teacher ang nanay ko at alam nyo naman na maliit lang ang sweldo ng teacher kaya hind nya kakayanin lahat ng gastos. (Ang nanay ko ang nagbabayad ng tuition fee, ang brother ko na may work na rin ang nagbibigay ng allowance sa iba ko pang kapatid na nag aaal at ako naman ang sagot sa food at house at minsan sa extra school expenses).

Dumaan ang mga araw, isa-isa ng nakatapos ang mga kapatid ko at nakatulong na rin sila sa ibang mga gastusin kaya medjo nakakaluwag-luwag na ako. (Dati kase kahit bigas at ulam eh i'm using pa my credit card coz di kasya ang kakarampot ko na sweldo. Natuto rin akong mag sangla coz nahihiya na akong mangutang ng pera sa mga friends ko at cousin pag end of month dahil wala na akong pera kahit sa pamasahe).

Two years ago...
Then 2 years ago matatapos na sa pag aaral ang pinaka bunso ko na kapatid kaya naisip ko na it's time naman na sarili ko ang asikasuhin ko.

Ang ginawa ko? Nag resign ako sa work (16 years na ako sa work at that time) kase hindi na ako masyadong happy at parang hindi na ako nag gro-grow....I also wanted to know what is still in store for me at ayaw ko rin na pag tanda ko eh magtanong ako ng "what if " sa sarili ko. Tutal, wala na naman ako responsibilidad kundi ang sarili ko kaya go... I filed my resignation.

May mga friends ako na freelancer and I want to check it coz it seems that they are happy. They set their own schedule and they are earning bigger than normal employees.

Fast forward....
So eto na ako ngayon.. freelancer na at may client na rin sa abroad at dito sa Pilipinas.. Pero nitong mga nakaraang araw medjo low na naman ang feeling ko (nakaramdam din ako ng ganito last year) ...depress- depressan na naman ang peg.

Then sa ICF summit, dun ko na realize why... Kase dati bumabangon ako para sa pamilya ko pero ngayon, para saaan? Single ako, walang boyfriend, walang pet, as in walang responsibilidad kundi ang sarili ko. (Kasama ko sa bahay ang pamangkin pero college na sya at kaya na nya sarili nya).

After that realization at  pagmumuni-muni na ginawa ko.. I am now stating my new WHY... Babagon ako para sa sarili ko at para sa pamilya ko...pero iba na ang rason.

Babangon ako hindi dahil kailangan nila ako kundi para maging better person ako to make them proud. Sabi nga ni Boy Abunda "make your nanay proud".

Ikaw? What is your WHY? Care to share?

Throwback: My first Recon (Ilo-ilo 2010)

While checking my FB timeline, nakita ko ang picture of the first RECON (Regional Conference) I have attended (naka tag ako sa picture at may new comment kaya lumabas sa newsfeed ko).

Year 2010 pa ang picture...The event happened last October 1-3, 2010 to be exact.

Reminiscing where it started....

Nag announce ang head ng community namin (Tito Abet at that time) that Tito Norbert will handle the regional conference in Ilo-ilo and they need volunteers to serve as part of the service team.

Nag yes kaagad ako sa call coz (1)  Mahilig ako mag volunteer kase masarap sa pakiramdam (2) Hindi pa ako nakakarating sa Ilo-ilo kaya masaya yun..adventure (3) Hindi pa ako nakaranas na maging part ng service team sa conference at gusto ko na maka-experience.

When I had na the details ng conference, I immediately filed a leave of absence for Friday and Satuday, but marami kami work sa office kaya I change it to Satuday na lang.

Nagpabook ako ng earliest flight to Ilo-ilo for Saturday Morning. I knew, wala na ako kasabay sa byahe (Thursday at Friday flight ang booking nga mga kasama ko) pero alam ko that God is there to guide me, saka mas mababait naman at matulungin ang taga province kaya alam ko carry ko kahit mag-isa.

Before the flight...

Tito Noi advised me a day before that there would be someone na kasabay ko sa Flight. He gave me her number and the phone numbers of the service team so that we can keep in touch while I'm traveling.

Travel time...

From Manila Domestic Airport, I arrived at Ilo-ilo Domestic Airport just in time. I have texted
my companion before hand and we agreed to just meet at the airport.

God is really good. You know why? Because the place where I am going is faaaaar from the airport and it took us several rides before we arrive to our destination ((1)We took a cab from the airport going to SM (2)From SM, we rode a van  (3) after the van, we rode a jeep (4) then finally, we rode a tricycle.. whewww). It would be very difficult for me if I had travelled alone.

Arrived at the Conference at last

During the conference...

Ilo-ilo have their own dialect which is Ilongo... and I don't speak and understand Ilongo. (I only know Filipino, English and a little Bisaya and Spanish).

After the talk, there is a segment where the participants are grouped together to share their experiences or insights pertaining to the talk. The service team are advised to group with them and to observe.

They know that I am tagalog and can't understand their dialect so they tried their best to speak using Filipino and English. As expected, they can't explain themselves fully so I advised them to just go ahead and speak Ilongo.

At that time, I feel like Im  a foreign delegate. The girl beside me is the one translating the sharings and when they crack a joke, I would be the one to laugh last, ha ha ha.(During ICON or International Leaders Conference, we have foreign delegates coming from different countries. They have interpreters because most of the speakers and sharers talk in taglish. If the speaker/sharer crack a joke, the foreign delegates laugh after we are all done laughing). :-)

The service team

After the ReCon....

Sa halos lahat ng conference, ito ang hindi namin nakakalimutan...at ang aming inaabangan.. ang gala time. (wooot wooot!)

After hardwork, syempre we need din na magpakasaya by exploring the tourist destinations of the place and to taste ang food na sikat sa area.

At Miagao Church

At the beach just near the house where we stay 

At GK (Gawad Kalinga) community where they grow mushroom for livelihood

Ate the famous La Paz Batchoy

Departure time

My reflection about the experience.

1. God always provide. He knows what we need, so he will prepare it for us beforehand because we are serving him. (This time, my travel companion).
2. God uses people to show us his love, (my travel companion, my co-service team and my seat mate who became my translator).
3. It's really heart warming to be in service for the Lord because I know that in my own little ways, I am contributing something to the community and to the person I talked with. I can show my love for God by serving others.

My Experience Riding in the PNR Train

Matagal na akong hindi sumasakay sa PNR. Hindi ko a matandaan kung kelan pero that time ay may nagtatapon pa ng tubig sa mga nakasakay sa tren. Isa ang kasama ko sa tinamaan ng tubig at nabasa kaya tumatak ito sa isip ko.. buti na lang hindi mabaho (inamoy ko kaya ko alam he he ).

Throwback...

Galing kami sa mga opisina that time. Pupunta kami sa Bicutan Rehab coz nag volunteer kami as service team para sa Christian Life Program na gagawin ng community namin para sa mga pasyente. Male-late kami kung mag bu-bus dahil ma-trafic kaya we decided na sumakay sa PNR kahit alam namin na rush hour.. Okay naman sa amin kahit siksikan, keri naman at walang maarte at mareklamo sa amin, yun nga lang, hindi namin expected na ma experience namin ang mahagisan ng tubig .Anyways, after that experience, hindi na kami ulit sumakay sa tren. Nakikisakay na lang kami sa mga kasamahan namin na may sasakyan. Yun nga lang, need ko na mag undertime coz mas maaga nagbya-byahe ang sinasabayan ko.

Now...

Then, last August 4, 2015, kailangan ko uling pumunta sa Bicutan para i meet ang classmate ko upang pag-usapan ang project namin, at PNR ang itinuro nya sa akin na pwedeng sakyan na mas convenient.

Tama nga sya, convenient ang pagsakay. Hindi kase rush hour kaya na feel ko pa ang aircon at nakaupo pa ako sa byahe.

Then nung pauwi na ako, nangyari na nga ang aksidente.. Natapilok ako pagbaba ko sa footbridge sa may Bicutan PNR station. Hindi kase pantay ang kalsada at bukod dun, may mga nagkalat din na bato. Gumulong ang bato na natapakan ko kaya natapilok at bumagsak ako... as in bagsak, kasama ang mukha. ha ha ha.

Nakabangon naman ako agad pero may mga tao pa rin na nakapansin sa akin. Super sakit din ng ankle ko kaya napakapit ako sa rail ng footbridge habang nakangiwi.. kaya ng mapansin ko na nakaka attract na ako ng attention eh tinakpan ko na lang ng payong ang mukha ko para di nila ako makilala. ha ha ha.

Anyways, nakita rin ako ng mga tauhan ng PNR at pinuntahan agad ako para tulungan. Binigyan nila ako ng first aid coz dumudugo rin ang part ng mukha ko na may sugat. Naglabas din sila ng bote para ipagulong ko ang aking talampakan upang maging maayos ang aking pilay.

Dito ako natapilok

Ang paa ko habang pinapagulong sa bote

Guard sa PNR Station na tumulong sa akin

Me at ang PNR employee na unang nakakita sa akin at tumawag sa guard para malalayan nila ako papunta sa may pwesto nila

Sa ngayon, okay na naman ang paa ko, medyo may kunting kirot lang kaya nilagyan ko ng benda.

Ano naman ang natutunan ko sa experience na ito?

1. Sa buhay natin,  dumarating ang pagkakataon na madadapa ka, pero may mga tao pa rin na tutulong sa iyo. 

2. Hindi masama ang tumanggap ng tulong, lalo na kung taos sa puso ng nagbibigay. (independent kase ako kaya normally eh hindi ako humihingi ng tulong lalo na pag kaya ko naman) 

3. Maging mapamasid sa paligid at mag ingat. Huwag maging kampante sa iyong mga nakikita, ituon din ang mga mata sa maliit na bagay na pwedeng magkaroon ng malaking impact kapag hindi napagtuunan ng pansin.

 4. Tangapin ng maluwag sa dibdib ang mgapangyayari na wala kang kontrol and be thankful sa  mga blessing na dumarating.

How about you? Naranasan mo na bagn matapilok or madulas at maraming nakakita sa iyo?

Good Friday in Quezon: Self Flagellation and Procession

During good Friday, there are many traditions in different part on the country and these are the traditions that we observe here in Quezon.

1) Self Flagellation

If Pampanga has their "Pagpapapako sa Krus" (Crucifixion), our small town in Infanta and General Nakar, Quezon has the self-flagellation.

Early morning during good Friday, you can see in the streets men dressed in a skirt made out of dried banana leaves with their faces covered with clothes, mask or ornament made from leaves.

Self Flagelation in Gen Nakar, Quezon

A Flagellant using the "panghampas" 

The men doing penitence beat themselves with a "panghampas" ( an instrument used for scourging which is made out of wooden peg) and after they feel numb, there is a person who will put a small cut on their back using blades to ease the flow of blood.

The flagellants official "cutter" puts tiny cuts in the flagellants back for the flood to flow

To end their self-sacrifice, the Flagellant go to the church to pray then go afterward to the sea to take a bath and wash their bloody body.

The flagellants praying in front of the church to end their day of sacrifice

(you can also check here my blog post about the self-flagellation in Infanta)

2) Procession

In General Nakar, Procession starts at 7 AM

In front of my cousin's house in General Nakar where they prayed the first mystery

Men carrying the crucifix as part of their sacrifice 

In Infanta, Quezon, the procession starts after the 3 PM mass. There are also images of Jesus, Mama Mary, and other saints being paraded in the street while saying the rosary. Different "barangays" have different assignments to what "Image" to follow during the procession.

The "mamamasan' carrying the blessed image as part of their sacrifice for good Friday

Children dressed as angels during the procession

Kids, especially the sickly ones are dressed up like angels during the procession because it is their sacrifice. The parents believe that after the procession, their children would be blessed and will be cured.

People getting flowers from the blessed images 

After Blessing the images, the people get the flower decoration of the images because they believe that the flowers are pampaswerte (things that bring luck) especially in business.

How about you? What are the traditions that your province observe during Holy Week?

(you can also check here my blog post about the self-flagellation in Infanta)

Misery or Offering?

We will always experience sufferings in our life...but it is up to us to feel miserable or treat our sufferings as an offering - Fr Joey Tuazon


Sometimes (or many times) in our life, we experience pain, difficulties, suffering or any other word that you want to put it. It is inevitable because we are human. There will always be circumstances that we sometimes feel that is very hard for us to bear.

When we are put in this situation, we must always check our selves and seek out what the Lord wanted us to know. Why are we suffering? What is the cause of our suffering? What can we learn from this suffering?


After we understand Gods will and wisdom came to us, we will know that sometimes we have to be in that situation so that we can become what the Lord planned us to be.

The description of suffering also depends on the people who are experiencing it. For example.. For a child who is just starting to go to school, studying is suffering.He have to wake up everyday and go to school, make assignments, review for test etc... although the child experience difficulties, he did not feel that his life is miserable because he knows that he is studying and he needs to study that to prepare for his future. Studying is his offering to have a more fruitful life when the day comes.

Paano Alisin Ang Tinik ng Isda sa Lalamunan

Maraming klase ng isda ang ating inihahain sa ating mesa. Merong maraming tinik kagaya ng Tamban at ng Bangus.

Sa mga taong mahilig kumain ng isda, paminsan-minsan ay hindi natin maiiwasan na tayo ay matinik kahit anong ingat ang ating gawin at ngayong araw na ito ang bibihirang pagkakataon na ako at natinik ng isda. Hindi tamban o Bangus ang tumarak na tinik sa aking lalamunan kundi tinik ng maya-maya (buti na lang hindi malaki ang maya-maya ha ha ha).

Dahil sa sakit na aking naranasan ay pinilit ko na ilabas ito sa aking lalamunan kasabay ng aking mga kinain. (Ayon sa nabasa ko, hindi raw ito nararapat gawin sapagkat baka ma iritate daw ang lalamunan kaya hindi ko ipinapayo na ako ay inyong gayahin.). May nakita naman ako na lumabas na tinik ng isda subalit nananatili pa rin sa aking lalamunan ang pakiramdam na may tumutusok habang ako ay lumulunok.

Sinabi ko ito sa aking nanay at ito ang kanyang ipinayo.

1) Kumain ng saging pero huwag ito nguyain. Lunukin agad para mapasama ang tinik na nasa lalaumunan.

2) Kumuha ng kanin at ihulma ito ng pabilog pagkatapos ay lunukin upang pagdaan ng kanin sa lalamunan ay mapasama na dito ang tinik ng isda.

At ito naman ang ipinayo sa akin ng aking kapitbahay na medyo weird :-). Narinig ko na ito dati pa sa mga oldies pero ngayon ko lang nalaman na hanggang ngayon ay may nainiwala pa.

3) Humanap ng tao na ipinanganak na suhi at ipamasahe ang iyong lalamunan.
4) Kumuha ng pusa at ipakamot dito ang iyong lalamunan.


Kumunsulta rin ako sa aking friend na si Google at iyo naman ang karagdagan sa listahan na dapat gawin kapag natinik ka ng isda.

5) Kumain ng tinapay na malambot (kagaya ng sliced bread) pero pisain muna ito upang maging mas solid bago lunukin.

6) Kumain ng marshmallow


Kung lahat ng ito ay hindi maging umepekto at umabot na ng ilang araw, maipapayo ko na pumunta na sa doktor upang sila na ang magtanggal ng tinik sa inyong lalamunan